İnsanları anlamak o kadar zorki bazen.herkes kendince bişeyler yaşıyo bu hayatta.herkes payına düşen hüznü alıyo zamanı gelince.herkesin hüznü o kadar zorki kendine.o kadar fazla hatta zaman zaman.bende kendi payıma düşen kederi kaderime razı olup yaşadım herkes gibi.bu zor zamanlarda yanımda olmayanlar,yada olupta yarama el değirmekten başka bişey yapmayanlar.madem acıyla savaşımda hiçbir katkınız olmadı o halde hayatım üzerindede hiçbir söz hakkınız yok.ağlarken yanımda durmayı becerseydiniz bende hayatımın içinde var olmanıza izin verebilirdim belki.o hakkı tanıyabilirdim sizlere.ama şimdi bendende acılarımdanda hayatımdanda uzak durun.acı çekerken nesıl yalnızdım şimdide aynı yalnızlığı istiyorum...yalnızlık güzel şey vesselam...

resmine baktım şimdi öptüm kokladım konuştum hatta.baktıkça ne kadar özlediğimi daha çok farkettim.en çok gözlerini sevdiğimi.sana ne kadar hayran ne kadar aşık olduğumu...bu özlemek çok zor bişeymiş büyüdükce büyüyo insanın içinde.her geçen gün dahada çaresiz bi hal alıyo.ayrı ayrı yakıyo bedenimi ruhumu...özledikce anımsıyorum herşeyini tek tek.tavrını duruşunu gülüşünü ellerini sesini kızışını...her halini ayrı ayrı özlemişim.bu özlemek çok zor bişey..

İşte AŞK...

Adem sordu Havva ya;biz seninle aynı özden yaratılmadıkmı? hayır dedi Havva.uzak tutma beni kendinden.senden başka bir ülkeden gelmiş olamam,farklı bir topraktan yaratılmış olamam,ben senin eğe kemiğinim,öyle değilsemde öyleyim.seninim ben sendenim.farklı bir yurda sürgün etme,böylece kabul et beni...aynı cevherden aynı özden aynı nefisten...her ne den yaratılmış olursam olayım,sen benim yurdumsun,neye adım atsam sana doğru sende bana doğrusun...gülümsedi Havva.ayrı ayrı güzellerdi.ama bir araya gelince bir başka güzellerdi...

AYRILIK...

senden kalan tek şeydi bu;AYRILIK...nefesimi kesen içime taa ciğerime işleyen birşeydi.yorumsuzdu anlatılmazdı karanlıktı...çaresiz bi sızıydı.ellerimi,dizlerimi titreden bi illetti.bi hastalıktı hiç bir dermanı olmayan...senden kalan tek şeydi AYRILIK...beni bana kırdıran bi düşmandı,buz gibiydi yüzü,yavandı.canıma kastetmiş bi alçaktı.dönüp dönüp aynı yerden yaraladı hep,acımasızdı.ve hep korktuğum karanlık gibiydi dipsizdi...senden kalan tek şeydi AYRILIK...dile gelmeyen,çare bulmayan,sonu olmayan tek şey...

BENCE BÖYLE...

neden aşkı anlatırken karışık cümleler kurarızki hep.aşk aslında tek cümle değilmi.aşk yalın aşk sade aşk dolambaçsız olmalı değilmi.halbuki sevmek yapabileceğimiz en kolay şey değilmi.en zahmetsiz en külfetsiz şey...niye acıtırızki hep severken,önce kırıp sonra pişman oluruz.neden zorlaştırırızki aşkı bu kadar,savaş meydanı zannederiz o aşk bahçelerini hep.neden aşkla nefes alıp vermek dururken aşka öfke katıp nefesimizi keseriz.neden hep değiştirmeye çalışırız aşkı kafamıza göre,uymayınca çıkarıp atarız gömlek misali.neden hep başkalarına anlatıp aşkı kendimiz görmezden geliriz.AŞK sadece AŞKtır.sana göresi bana göresi yoktur aşkın.aşk varsa vardır yoksa yok.ama larla avutmayalım kendimizi...